01. Arcade Fire - The Suburbs
Het duurde even, maar inééns kwam de klik: dit is geniaal; The Suburbs is een instant- (tijdloze) klassieker. Na de eerste luisterbeurten begreep ik dat gemijmer over vroeger niet helemaal. Maar ik realiseerde me ineens dat het een genadeloos eerlijk album is over de angst voor de ik-wil-het-nu maatschappij; vrees voor oorlog maar ook over ouder worden. Gelukkig valt in elk nummer een lichtpuntje, strijdvaardigheid of acceptatie te herkennen. Muzikaal zijn de arrangementen redelijk tijdloos, gelukkig geen hippe autotuners of andere trends. De combi van teksten en muziek zorgt er voor dat dit album over tien jaar nog relevant is.
02. The National - High Violet
Ome Harm heeft twee jaar lang méér dan zijn uiterste best gedaan om Nederland aan The National te krijgen. En dat was bij mij bijna niet gelukt.. Eigenlijk vind ik hun studio albums een beetje te steriel, en dat geldt zelfs meer voor High Violet dan hun oudere albums. Pas toen ik ze na het lange hypen van Harm ein-de-lijk live zag, was ik binnen twee nummers óm. Wat een topmuzikanten! Heer-lijk. Spelen alsof dat het beste is wat ze op dat moment met hun kostbare tijd kunnen doen, dát alleen al is mooi aan The National.
Oh ja, puik album, High Violet. Een beetje te clean, maar verder erg lekker.
03. Vampire Weekend - Contra
What can I say. Ik ben dol op nerds die hele fijne muziekstijlen bij elkaar gooien, ze even schudden en er dan iets heel interessants van maken.
04. Angus & Julia Stone - Down The Way
Broer en zus Stone brachten beide een solo album uit dit jaar, toch vond ik Julia's album tegen vallen. Begrijp me niet verkeerd, ik hou iets meer dan goed voor me is van haar, maar ik hoor Julia in combinatie met Angus zijn ze Bonnie & Clyde, John & Paul, Starsky & Hutch.. Yin en Yang zeg maar. Down The Way: Prachtige, ingetogen en oprechte liedjes recht uit het hart. Mooi.
05. Agnes Obel - Philharmonics
Een debuutalbum, en wát voor een. Agnes komt uit mijn favoriete land, Denemarken, en dat is te horen in haar vaak licht lugubere en bevreemdende teksten, betoverend gezongen. Prachtige luisterliedjes die erg goed passen bij de sneeuw die zich momenteel maar blijft opstapelen buiten.
06. Laura Marling - I Speak Because I Can
Joni Mitchell! Nee, Laura Marling. Wacht, Laura is hoe oud? 20?!
07. Villagers - Becoming a Jackal
Dit jaar ben ik door twee Ierse artiesten live erg verrast: Glen Hansard (zowel met The Swell Season als The Frames) én Conor O'Brien. Aangezien die laatste als enige een album heeft uitgbracht dit jaar, mag hij in de top 10. Oh én vanwege zijn geweldige stem en prachtige liedjes natuurlijk. Conor twijfelt nog of hij meer albums gaat maken, please do mate!
08. The Mad Trist - Play The Piper
Waar De Staat mij niet wist te bekoren, maakt The Mad Trist wel indruk. That's all, kthxbai.
09. Edwyn Collins - Losing Sleep
Muzikaal geweldig, tekstueel bloedeerlijk en oprecht. Just how I like them.
10. Spoon - Tansference
Een zeer aangename verassing op Crossing Border, heerlijk die rauwe stem. En een black cab session om van te houden.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten