Operahouse verandert de natuur

Ter gelegenheid van het overlijden van de ontwerper van het Sydney Opera House wil ik bij deze de band Operahouse presenteren.

Hun single "Change In Nature" is, onverwacht na hun eerdere muziek, een bijzonder lekker nummertje en ik wacht inmiddels met smart op hun eerste album.

Prodigy Must Die

Wat is dat toch met bands die heel lang geen nieuwe muziek uitgebracht hebben? Guns N' Roses heeft geen schwung meer, en nu komt The Prodigy ook al met een zeer middelmatige single genaamd "Invaders Must Die".

Het nummer begint al met een overbodige introductie: "We Are The Prodigy". Ja jongens, dat hadden we al gehoord het nummer dezelfde opbouw en samples gebruikt als tien jaar geleden!
Verder klinkt IMD als Does It Offend You Yeah?, Hadouken! en Late Of The Pier. Die laatste drie maken echter veel lekkerdere en vernieuwende muziek.

Tot slot de video, waar The Prodigy voorheen echt spraakmakend bezig was, gaat deze video ook al helemaal nergens over.



Dat gezegd hebbende... Ik hoop dat ze uitgenodigd worden op Lowlands. In de lijn van bands-die-er-eigenlijk-niet-meer-toe-doen (Metallica, Motörhead, Sex Pistols) kunnen ze er op het Grolsch podium best nog wat oude hits uit persen om mij gelukkig te maken.

To think I might not see those eyes

Ik weet het, echt, I'm preaching to the choir here...

Een van de mooiste nummers allertijden en absoluut het mooiste nummer van de afgelopen tien jaar is en blijft Run van Snow Patrol. Dit prachtige nummer was vanaf dag 1 een klassieker!
Ik kan Run een uur lang op repeat zetten en dan is 'ie de tiende keer wederom interessant.

To think I might not see those eyes
Makes it so hard not to cry
And as we say our long goodbye
I nearly do...



De geluidskwaliteit van alle video's die ik op YouTube vond was echt abominabel slecht. Dit filmpje kan er nog net mee door, maar als je jezelf echt een plezier wil doen, zet dan gewoon de CD nog eens aan.

A Hundred Million Suns is absoluut een prachtig album, maar bij het beluisteren van Final Straw weet ik altijd direct weer dat ik met een meesterwerk te maken heb, wow!

Review: Chinese Democracy - Guns N' Roses

Ik zal direct bekennen dat ik niet héél erg bekend ben met het eerdere werk van Guns N' Roses. Natuurlijk ken ik de hits uit de jaren 80 en 90, waaronder een paar pareltjes, maar een geheel album heb ik nooit beluisterd.

Chinese Democracy heb ik daarom maar beschouwd als een album van een nieuw bandje (van de orginele bezetting van Guns is immers toch niets meer over). De eerste nummers bevatten nog wel wat enigszins spannende elementen maar "Better" en "Street of dreams" klinken toch als behoorlijk belegen nummers en de inspiratie is ver te zoeken.

Axl doet waar hij goed in is, lekker krijsen, maar er is geen bezieling, het album kabbelt langzaam voort en ondanks wat leuke gitaar solo's heb ik na dertig minuten nog geen enkel écht rockend nummer gehoord! Ook de nummers lijken nergens over te gaan, de teksten zeuren wat over oorlog, verloren liefdes en de algemene ellende van Axl's leven.

Vanaf "Sorry" lijkt er toch weer wat te broeien, hoewel dat nummer en I.R.S. wel erg doen denken aan wat slappe aftreksels van eerdere GNR hits, maar het wordt wat beter.

En dan is er in "This I Love" nog een lichtpuntje, de enige wens die ik heb is dat dit nummer op een echte piano uitgevoerd word, in plaats van een goedkoop keyboard. Weliswaar weer een nummer over verloren liefde, maar de tekst kan er best mee door, muzikaal is het sterk en de zang is goed, ik had zelfs een kippevel-momentje!

Helaas worden we daarna weer in het diepe dal dat "Prostite" heet gestort en dat is dan ook meteen de afsluiter van het album, waarna ik deze niet direct weer op repeat gezet heb.

Chinese Democracy kon na het lange wachten eigenlijk alleen maar tegen vallen en voldoet dus prima aan de voorspellingen.
De vraag blijft echter, waarom is dit album niet een jaar of 10 geleden uitgebracht?
Zonde van de muffe smaak, want dankzij "This I Love" weten we dat GNR nog best wat te bieden kan hebben.

Live: Late Of The Pier - On Tour

Het London Calling festival ging dit jaar voor het eerst op tour, met in de hoofdrol: Late Of The Pier.

Ik was nog nooit op LC geweest en had eigenlijk niet zo'n zin om naar Amsterdam af te reizen. Daarom was ik ook erg verheugd te horen dat Late Of The Pier in het kader van dit festival naar Rotterdam zouden komen, slechts een kwartiertje met de trein!
Dankzij werkzaamheden bij de NS werd dit kwartiertje alsnog een uur, maar dat mocht de pret niet drukken.

De line-up van Lowlands is voor mij al een paar jaar reden om allemaal nieuwe bandjes te beluisteren en dit jaar hoorde LotP daar bij. Ondanks het feit dat er slechts wat demo's beschikbaar waren was ik direct enthousiast.

Late Of The Pier is niet direct in een muzikaal hokje in te delen. Denk aan een mix van Queen, Muse, beetje Bowie, wat geleend van Hadouken, en hier en daar een snufje Joy Division. Dit alles in een uiterst dansbaar jasje en gebracht met een gretige energie waar je "u" tegen zegt.

Ik liet mij op Lowlands in licht beschonken staat overhalen om een (slechte) film te gaan kijken in plaats van op de jongens van de Pier te wachten. Aangezien de X-Ray al stampvol was, en de band te laat op kwam heb ik ze laten schieten, maar ik had er al snel spijt van.
Toen ik eerder deze maand "Fantasy Black Channel" beluisterde bleek dat LotP lekker bezig was, de ruwe demo's zijn op het album goed opgepoetst en de nieuwe nummers klinken strak.

Gelukkig was daar dan London Calling (on tour) en mijn kaartjes waren snel gekocht.

Bij aankomst in de Watt op zondagmiddag (beetje rare tijd, maar goed) werden we verwelkomd me de wat valse tonen van John en Jehn. Helaas had de techniek ernstige problemen met het geluid. De zang van Jehn heb ik alleen maar door haar monitor gehoord en ook de instrumenten leken regelmatig uit te vallen.
Tussen de regels door kon ik wel lekkere muziek ontdekken, het was in ieder geval een stuk minder suf dan wat ik tot dan toe op myspace had gehoord.
Wellicht krijgen ze over een paar jaar nog een kansje. Tegen die tijd zijn ze het wel gewend om op een podium te staan en hebben ze hopelijk een echte band in plaats van een CD als begeleiding.


John and Jehn (Foto: Breuls)

Ondertussen was het ijskoud in de zaal dankzij de airco die voluit stond te blazen, tientallen mensen stonden letterlijk te bibberen. Dit had eerder al flink wat afgedaan aan de sfeer en na wat klachten ging een minuut of tien later eindelijk de koude lucht uit.

Direct was het de beurt aan Noah And The Whale om de zaal op te warmen. Een beetje gek bandje dat een heel klein beetje aan Vampire Weekend probeert te proeven. De muziek was bijna over the top folksy en de violist (met grappige tijgertrui, die had zijn moeder vast uitgezocht) overheersde zo ernstig dat ik er bijna hoofdpijn van kreeg. Ook hun geluidsman had duidelijk een gehoorprobleem.
Hoewel het optreden enthousiast was en er direct naast mijn één uitzinnige fan uit haar dak ging, stond het publiek duidelijk te wachten op de hoofdact.


Noah And The Whale (Foto: Breuls)

Vanaf het moment dat Late Of The Pier het podium op kwam is het niet meer koud geweest in de zaal. De honderd tieners recht voor het podium begonnen voordat er 1 noot gespeeld was al te pogo-en en zijn naar mijn idee niet meer opgehouden.
Ik had de jongens van de Pier nog nooit op foto's gezien en was dan ook even verbaasd dat dat grote geluid uit deze jonge jongetjes kwam! Maar dat deed gelukkig niets af aan een strak optreden.


Late Of The Pier (Foto: Breuls)

Na een paar nummers werd het publiek uitgenodigd om op het randje van het podium te komen zitten. Aan deze oproep werd meer dan gehoor gegeven en binnen een paar seconden stonden er 50 tienermeisjes óp het podium te juichen. Grappig genoeg bleven ze op een keurige afstand van de band staan dansen en konden tot aan het laatste nummer het concert van een unieke positie bekijken.
De Pier stond redelijk zelfverzekerd op het podium en de nummers klonken straks, op wat hele kleine missers na. Maar een kniesoor die daar op let! Ik kan alleen maar jaloers zijn op deze jongens die zowel de ouderwetse analoge instrumenten als de digitale kastjes volledig live weet te bedienen en mij een meer dan fijne middag hebben weten te bezorgen.

Hopelijk mogen ze dit jaar op Lowlands in de herhaling komen, tegen die tijd is hun act misschien nog ietsje minder ingestudeerd en daarmee nog leuker.

Volgend jaar ben ik vermoedelijk ook op het London Calling festival te vinden, altijd leuk om nieuwe bandjes te checken.



Late Of The Pier - Space and The Woods

Review-reactie (The Killers - Day & Age)

In reactie op de review van ApplySomePressure's Harm, mijn eigen review en kritiek op zijn smaak ;-)
Zoals gezegd, mijn eigen, eigenwijze waarheid!

Ik heb op Lowlands 2007 het optreden van The Killers na twee nummers verlaten omdat ik het een raar pompeus, self-absorbed bandje vond. Toen ik een jaar later de opnames van dat concert zag had ik spijt. Wellicht was ik op dat moment gewoon te moe. Ze krijgen een tweede kans volgend jaar in de HMH.

Mijn review:

1. Losing Touch - Klinkt als een Voicst nummer dankzij de blazers. Inderdaad zijn de 80's hier al goed vertegenwoordigd. Aardig nummertje, dankzij de bridge een 6,5.

2. Human - Jaaaa, erg lekker! Één van de betere pop nummers van het jaar! Krijgt van mij een 7,5.

3. Spaceman - Minder toegankelijk dan Human en daardoor een heel stuk spannender! Tekst is leuk, goede gitaren, dansbaar, een vleugje Coldplay, ik ben blij. Een dikke 9.

4. Joy Ride - Hup, een ruk de andere kant op, inderdaad behoorlijk in de ska richting. Verder kabbelt het nummer een beetje voort, maar het wordt gelukkig nooit écht slecht. Een 6.

5. A Dustland Fairytale - Begint wat rustig, maar werkt vanaf 1 minuut 9 naar een lekkere climax. Heeft wat Editors-achtigs, zeker niet slecht. Een dikke 7. Moet met echte strijkers op het podium erg mooi zijn. Ik vrees dat we dat niet gaan mee maken.

6. This Is Your Life - Paul Simon maar dan niet zo goed, helaas. Ik kreeg ontzettende veel zin om Vampire Weekend weer eens aan te zetten, of Graceland, ook erg lekker. Het Afrikaanse koortje dat in dit nummer mee doet zorgt er wel voor dat ik méér wil, maar doet in dit nummer net niet genoeg om er wat bijonders van te maken. Een 6,5.

7. I Can't Stay - Al eerder op Twitter geroepen, maar what the heck doet een harp, Kenny G, een (blijkbaar nep-)steeldrum in dit nummer. Dit is easy-listening Sky Radio crap. Wat een zeiknummer... Een zware onvoldoende: 4,5.

8. Neon Tiger - Okay, we komen weer wat terug, de 80's zijn weer gearriveerd. Klinkt verdomd veel als iets dat Freddy Mercury in zijn laatste jaar zou hebben geschreven (als hij in Vegas had gewoond). Zeker niet slecht, zal het live goed doen: "Come on girls and boys, I wanna hear some noise". Ik ben wel gecharmeerd: een 7,5.

9. The World We Live In - The Pet Shop Boys hebben een nieuw leven gekregen! Not bad at all, de synths worden lekker met de gitaar en sax gecombineerd. De tekst slaat alleen de plank totaal mis: "This is world that we live in. I feel myself get tired". Tja.. Een 6je omdat het muzikaal nog wel okay is.

10. Goodnight, Travel Well - Spannend! En gelukkig maar, een goed einde van een album is hard nodig om mij nogmaals op de "play" knop te laten drukken. Ik weet niet waar Harm een 9 vandaan tovert, want het lijkt nogal een brij van geluid te worden na een paar minuten, hoewel best een mooie brij. Het kan mijn goedkeuring wegdragen, maar ik eindig op slechts een 7,5.

Uiteindelijk kom ik dus op een redelijk magere 6,8. Dat betekend waarschijnlijk dat ik het album niet meer vaak in zijn geheel ga draaien. Wellicht weten ze zich te revancheren met hun live optreden volgend jaar!

De bonus nummers:
11. A Crippling Blow - Waarom is dit een B-Kantje? Het klinkt wederom als Voicst (sterker nog, de eerste seconden zouden zomaar geplagieerd kunnen zijn, is exact hetzelfde als Every Day I Work On The Road). Waar Voicst een feestje van wegwerkzaamheden maakt, zijn de Killers serieuzer bezig. Vooral "Steal me from under my clothes" is een erg lekkere songtekst. Een 8 voor dit nummer!

12. Forget About What I Said - Terecht niet op het album aanwezig, misschien aardig als B-kantje. Waarom het als bonus track bestaat weet ik echt niet, ik betaal er geen stuiver extra voor. Een 5.

De totaal score veranderd niet, maar als ze I can't stay nou vervangen hadden voor A crippling blow...

Volgend album beter.