Review: Chinese Democracy - Guns N' Roses

Ik zal direct bekennen dat ik niet héél erg bekend ben met het eerdere werk van Guns N' Roses. Natuurlijk ken ik de hits uit de jaren 80 en 90, waaronder een paar pareltjes, maar een geheel album heb ik nooit beluisterd.

Chinese Democracy heb ik daarom maar beschouwd als een album van een nieuw bandje (van de orginele bezetting van Guns is immers toch niets meer over). De eerste nummers bevatten nog wel wat enigszins spannende elementen maar "Better" en "Street of dreams" klinken toch als behoorlijk belegen nummers en de inspiratie is ver te zoeken.

Axl doet waar hij goed in is, lekker krijsen, maar er is geen bezieling, het album kabbelt langzaam voort en ondanks wat leuke gitaar solo's heb ik na dertig minuten nog geen enkel écht rockend nummer gehoord! Ook de nummers lijken nergens over te gaan, de teksten zeuren wat over oorlog, verloren liefdes en de algemene ellende van Axl's leven.

Vanaf "Sorry" lijkt er toch weer wat te broeien, hoewel dat nummer en I.R.S. wel erg doen denken aan wat slappe aftreksels van eerdere GNR hits, maar het wordt wat beter.

En dan is er in "This I Love" nog een lichtpuntje, de enige wens die ik heb is dat dit nummer op een echte piano uitgevoerd word, in plaats van een goedkoop keyboard. Weliswaar weer een nummer over verloren liefde, maar de tekst kan er best mee door, muzikaal is het sterk en de zang is goed, ik had zelfs een kippevel-momentje!

Helaas worden we daarna weer in het diepe dal dat "Prostite" heet gestort en dat is dan ook meteen de afsluiter van het album, waarna ik deze niet direct weer op repeat gezet heb.

Chinese Democracy kon na het lange wachten eigenlijk alleen maar tegen vallen en voldoet dus prima aan de voorspellingen.
De vraag blijft echter, waarom is dit album niet een jaar of 10 geleden uitgebracht?
Zonde van de muffe smaak, want dankzij "This I Love" weten we dat GNR nog best wat te bieden kan hebben.